Mijn werk is toch te leuk, je kunt het bijna geen werken meer noemen. Vandaag zag ik weer een patiëntje van 1,5 jaar oud, laten we hem Fabian noemen- zo heette hij tenslotte ook. Fabian kon zelf nog niet praten maar hij had gelukkig zijn vader meegenomen.
De vader van Fabian is er een die je echt gemotiveerd kunt noemen. Denkt bewust na over voeding, poetsen dagelijks met fluoridehoudende tandpasta…. Niks mis mee zou je denken.
Samen kijken we naar de verschillende onderwerpen die we tijdens onze baby-dreumesconsulten agenderen. Duim-fopspeengebruik kunnen we al snel wegleggen. Die heeft hij al een half jaar niet meer, zegt papa trots. Mooi dat is 1.
Dan vraag ik naar het tandenpoetsen, en ja iedere avond doen ze dat. Fabian vindt poetsen niet zo leuk maar meestal werkt hij goed mee. Paps geeft aan het wel moeilijk te vinden om overal bij te komen sinds de kiezen zijn doorgebroken. Ik vraag of ze even voor willen doen hoe dat dan gaat. Best redelijk, ik geef nog een paar tips die bij ons thuis ook zo succesvol bleken en dan is er nog wat tijd voor het laatste onderwerp.
De voeding. En ja de ogen van Fabians vader beginnen te stralen. Ze zijn heel bewust bezig met voeding, Fabian eet met de pot mee zoals we dat zo mooi zeggen. De eetmomenten letten ze thuis goed op, net als bij het kinderdagverblijf. Fabian krijgt geen toegevoegd zout en toegevoegde suikers. Kat in het bakkie denk ik nog. En dan mijn laatste vraag, hoe zit het met flesvoeding?
Iedere avond krijgt die lieve jongen nog een flesje om mee in slaap te vallen, na het tandenpoetsen.
Oeps…
We hebben het er even over, ik leg uit waar (zuigfles)cariës vandaan komt en direct maken we een plan om de fles eraf te krijgen.
Zo zie je maar, zelfs de meest gemotiveerde ouders weten niet alles. Gelukkig zijn we er op tijd bij en kunnen we mogelijke caviteiten (misschien wel 3!) voor de toekomst voorkomen. Voor mij maar weer een bevestiging hoe belangrijk het is om door te vragen. Fabian en papa blij de deur uit, zalig werk heb ik toch!
